Een baby voor Aline en Steven via eiceldonatie.

Weg eierstokken. Weg eicellen. Weg de hoop op een eigen kindje. Aline was een tiener toen ze te horen kreeg dat haar eierstokken weggehaald moesten worden. Daar eindigde de droom om ooit zelf zwanger te worden. Tot ze Sabrina ontmoette. En Sabrina besloot haar een eicel te schenken.

“Ik was vijftien. En het vonnis was duidelijk. Zonder eierstokken zou ik nooit natuurlijk zwanger kunnen worden. Eigenlijk was ik alleen maar naar de dokter gegaan omdat ik niet meer groeide. Lange onderzoeken, met een resultaat dat me een klap in mijn gezicht gaf. Een geboorteafwijking aan de eierstokken had zowel mijn linker- als rechtereierstok verschrompeld en de dokters besloten ze weg te halen voor ze zouden verkankeren. Geen eicellen meer. Nooit meer."

Steven heeft het altijd geweten. Aline had het er met hem heel vroeg in de relatie al over gehad. Ook voor hem is dit moeilijk. De kinderwens is er voor beiden. Maar Aline en Steven proberen het positief te bekijken. Zij weten tenminste wat het probleem is. Heel wat koppels proberen jaren zwanger te worden om dan te horen dat ze enkel met de hulp van dokters een kindje kunnen krijgen. Wij hebben die lijdensweg in zekere zin niet hoeven af te leggen.

Een jaar geleden zijn ze voor het eerst op gesprek gegaan bij het fertiliteitscentrum.

Eiceldonatie

Het resultaat van de testen was positief. Steven en Aline kunnen misschien zelf een kindje op de wereld brengen. Zelfs zonder eicellen. Maar met een eiceldonatie.

"Omdat ik zelf geen eicellen meer heb, krijg ik een eicel van een andere vrouw, bevrucht met het zaad van Steven. Er wordt dus eigenlijk een bevruchtte eicel, een proefbuisbaby, bij me ingeplant. Voor ons is dit de enige manier om zelf zwanger te worden, van een kindje waar Steven ook echt de vader van is. En als ik het kindje zelf negen maanden lang gedragen heb, zal dit ook voor mij echt als ons kindje voelen." Aline en Steven moesten zelf zoeken naar een eiceldonor. Geen gemakkelijke taak, want eiceldonatie is in ons land weinig gekend. Er wordt ook weinig promotie gemaakt om eiceldonor te worden, omdat het een gevoelig thema is. Mensen staan immers een deel van zichzelf af waar nieuw leven uit kan voortkomen. Er zijn net zoveel mensen voor als tegen. Maar omdat er niet over gepraat wordt, weten veel mensen zelfs niet dat ze kunnen helpen, zelfs als ze dat zouden willen. Of ze weten niet wat hen te wachten staat. En doen het dan maar niet.

"Als je zelf geen donor vindt, moet je hier drie tot vijf jaar wachten voor je aan de beurt bent voor een eiceldonatie. Steve en ik zijn dan ook onmiddellijk begonnen met een eigen zoektocht. We hebben affiches opgehangen op alle plaatsen waar veel vrouwen komen. Supermarkten, babywinkels, wachtzalen van dokters en gynaecologen en we plaatsten advertenties op het internet."

"Het was de reactie van één van die vrouwen die hetzelfde heeft meegemaakt als ik, waardoor wij Sabrina vonden. Zij raadde ons aan een oproep te plaatsen via de streekkrant. En dat is precies waar Sabrina op reageerde."

Praten over eiceldonatie

Aline en Steven kregen eigenlijk erg veel positieve reacties. Het verbaasde hen hoeveel mensen graag willen helpen, als ze maar begrijpen waar het over gaat. Zij zijn er altijd erg open over geweest. Vriendinnen, familie, collega’s. Iedereen heeft er natuurlijk een eigen mening over.

Sommigen willen liefst meteen helpen, terwijl anderen zich niet kunnen voorstellen dat er ergens een kindje zou rondlopen met hun genen. Dat is voor hen dan ook hun kindje en ze hebben het gevoel dat ze dat kindje afgegeven hebben voor adoptie.

Maar er zijn ook negatieve reacties geweest. Reacties die pijn doen. Van mensen om hen heen die niet begrijpen waarom ze dit allemaal doen. Mensen die vinden dat ze zich er maar bij moet neerleggen dat het voor hen niet kan. Die zich afvragen wat ik aan m’n kind ga vertellen.

"Ik denk dan maar dat het gemakkelijk praten is als je zelf een kindje op je schoot hebt zitten. Het is toch geen schande om moeder te willen worden, zelfs als dat niet op een natuurlijke manier kan?"

Ontmoeting met de eiceldonor

"Ik was ontzettend zenuwachtig voor het eerste afspraak met Ellen. We hadden in enkele e-mails uitgelegd wat eiceldonatie is en waarom wij op zoek waren naar eicellen van iemand anders.

Eiceldonatie is hier in de meeste ziekenhuizen anoniem. Er zijn enkele fertiliteitscentra waar je een eicel van je zus, je moeder of een vriendin kan krijgen, maar meestal wordt er op aangedrongen de donatie anoniem te houden. Dat vonden Steven en ik prima. Er kunnen later geen vragen zijn of discussies.

We zouden op zoek gaan naar een eiceldonor voor het ziekenhuis, waardoor zij ons een eicel van een anonieme donor zouden schenken. Je maakt dus iemand anders gelukkig door het zoeken naar een donor, en krijgt er zelf wat moois voor terug. Maar we wilden wel graag dat het klikte met Sabrina. Dat we ons goed zouden voelen bij haar. En we wilden natuurlijk erg graag dat ze het zou willen doen.

Eiceldonatie: wat betekent het voor de eiceldonor?

Het is voor een eiceldonor een lange weg die niet te onderschatten is. Als donor krijgt Sabrina er zelf maar weinig voor terug en weet ze niet aan wie ze haar eicellen schenkt.

Ze weet dat ze iemand erg gelukkig maakt, maar daarvoor moet ze wel een hormonenkuur volgen en regelmatig naar het ziekenhuis op onderzoek. Eiceldonor worden doe je niet in één dag.

"We vonden Sabrina al na een maand. En in de voorbije zes maanden ging zij door alle psychologische en lichamelijke testen. En werd ze goedgekeurd als donor. In die zes maanden is ze een vriendin voor ons geworden. Een vriendin die we heel erg dankbaar zijn. Want deze maand was het zover. Ik heb in het ziekenhuis een eitje gekregen. Een bevruchtte eicel. Theoretisch gezien ben ik nu zwanger, maar mijn lichaam moet de zwangerschap nog aanvaarden. De testresultaten tot nog toe zijn positief. We blijven voorzichtig, maar het lijkt erop dat ik zwanger ben. Van ons eigen kindje.”

* De namen van de getuige werden op vraag veranderd.