Is dat fameuze “moederinstinct” wel zo vanzelfsprekend?
De geschiedenis toont alvast aan dat het moederinstinct niet altijd in dezelfde mate aanwezig was.
Onder andere de Franse historica Elisabeth Badinter heeft praktijken beschreven van de vorige eeuwen waarbij jonge kinderen geplaatst werden tot de leeftijd van ongeveer 6 jaar. De kinderen werden bij een soort onthaalmoeder gebracht op het platteland en tijdens de hun eerste 6 levensjaren hadden die kinderen geen of nauwelijks contact met hun ouders.
In onze huidige maatschappij kan men zich dit soort praktijken amper indenken. Als we onze kinderen naar de opvang brengen omdat we gaan werken, zitten we soms als met een schuldgevoel.
Uit dit voorbeeld kunnen we dus afleiden dat er in de loop van de jaren heel wat veranderd is en dat kinderen een steeds grotere waarde hebben gekregen in het gezin.
De geneeskundige vooruitgang heeft hier een niet te verwaarlozen rol in gespeeld. De geboorte van een kind is echte een ‘gewenste gebeurtenis' geworden, het sterftecijfer bij bevalling is tot een absoluut minimum herleid en het kind wordt in de overgrote meerderheid van de gevallen met veel liefde onthaald.
De baby wordt zo als een “prinsje of prinsesje” beschouwd en krijgt veel aandacht van zijn ouders. Er wordt beweerd dat zowel alle vrouwen als mannen een kinderwens koesteren. Het is de nood om ‘nieuw leven te scheppen' dat aan de basis hiervan zou liggen. Door kinderen te krijgen, hebben we het gevoel dat we onszelf verder zetten en kunnen we onze naam aan de volgende generatie doorgeven,...
Het meisje stelt zich al van kindsaf voor hoe het moederschap eruit zou zien. Ze speelt met de pop, speelt ‘vadertje en moedertje', ... Dit moederinstinct is dus eigenlijk voortdurend aanwezig.
Een kinderwens is eigenlijk niet helemaal hetzelfde als een zwangerschapswens. Sommige vrouwen houden er gewoon van om zwanger te zijn omdat dat bewijst dat ze in staat zijn een kind te krijgen of omdat ze het een leuke fase van hun leven vinden. Gelukkig hebben de meeste vrouwen die houden van zwangerschap ook een diepe kinderwens...
Vele auteurs beweren dat geen enkele vrouw als moeder geboren wordt maar wel moeder ‘wordt'. Zo heeft de aanstaande moeder de periode van zwangerschap om zich voor te bereiden op het moederschap en om “een goede moeder” te worden.
Baby's worden uiteraard niet geboren met een gebruiksaanwijzing dus alle mama's en papa's moeten zich aanpassen aan elk van hun kinderen, in functie van hun noden en in functie van hun temperament.
Het moederinstinct en de band die tijdens de zwangenschap tussen de baby en de moeder onstaat, maken het mogelijk voor de vrouw om tot moeder te evolueren. Vrouwen beschikken over een bepaalde gevoeligheid die het mogelijk maakt om aan te voelen welke de noden en de verwachtingen van hun kinderen zijn. Let zelf maar eens op hoe snel je wakker wordt 's nachts bij de minste kik die je baby geeft. Je kan het gedrag van je baby op den duur bijna voorspellen.
Dit instinct zal je in de toekomst niet meer kwijtraken: je zal blij verrast zijn met elke tekening van je kind, je zal ongerust zijn bij het minste dat er scheelt en je zal spontaan de woorden vinden die nodig zijn om je kind te troosten.
Het is ook door dit moederinstinct dat je het moeilijk zal hebben als je afscheid moet nemen van je kind als het de eerste keer naar de opvang of naar school gaat. Niemand zal je kind zo goed kennen als jij. Je zal fier zijn op de prestaties van je kind, zowel op school als voor zijn vrijetijdsbestedingen.
Zelfs als je kind volwassen wordt, blijf je zin hebben om raad te geven, te helpen en te beschermen. Om je kind toe te laten groot te worden, moet je hem ook de mogelijkheid bieden om op eigen houtje ervaringen op te doen. Soms moet je dus discreet blijven maar je kind toch geruststellen. Moeder zijn is echt een opdracht voor altijd en voor alle dagen!