Bij het minste dat er gebeurt, het kleinste wat er misloopt, zoekt je kind zijn toevlucht in je armen. Als mama vind je dat niet zo vreemd maar je hoort wel zijn papa of andere mensen uit je omgeving zeggen dat dit gedrag toch wel 'eigenaardig' is.

Moet je je ongerust maken als je kind snel angstig is?

Neen, in principe niet. Het is hierbij wel belangrijk dat je een manier vindt om in dit geval duidelijk te handelen en te reageren! Een schuw kind kan vreesachtig zijn geworden omdat de ouders het altijd proberen te beschermen. Door een gebrek aan ervaring of omdat ze zelf angstig zijn aangelegd, nemen sommige ouders een overbeschermende houding aan ten opzichte van hun kinderen. Ze bedoelen het goed maar op die manier leren ze hun kind niet met zijn eigen angsten af te rekenen.

Het is door zelf ervaringen op te doen dat een mens kan leren. Dat weet iedereen en voor een kind is dat net hetzelfde. Door een keer te vallen, weet een kind wat het is om pijn te hebben en door een keer een stommiteit uit te halen, leert het dat het daarvoor gestraft kan worden. Het zijn allemaal ervaringen die zijn leerproces bevorderen. Door je kind te goed te beschermen, zal het nooit het echte leven ontdekken!

Maak geen drama van het minste dat je kind heeft. Als je kind een beetje buikpijn heeft, hoef je daarom niet voor te stellen om te stoppen met zijn activiteit, zich dadelijk neer te leggen en geneesmiddelen te nemen. Als je zo reageert op pijn, zal je kind die gewoonte snel overnemen. Het kan je daar op de koop toe mee manipuleren en ergens pijn krijgen bij het minste dat hem niet aanstaat.

Overbescherming van ouders leidt niet automatisch tot angst bij het kind. Er zijn ook andere kinderen die net de tegenovergestelde houding aannemen en al op vroege leeftijd een carrière als stuntman of stuntvrouw beogen. Dat is hun manier om te reageren op de beschermende houding van hun ouders. Ze geven een duidelijk signaal dat ze tegen die bescherming in willen gaan en hun autonomie willen ontwikkelen.

Door je kind te veel te beschermen, anticipeer je al de verschillende gevaren in zijn plaats. Zo kan je kind zelf niet leren waar de verschillende gevaren schuilen. We kunnen hier dus uit besluiten dat we kinderen geen dienst bewijzen door ze te goed te willen beschermen.

Het is zeker niet makkelijk om je kind niet over te beschermen maar probeer om je kind affectieve en emotionele steun te bieden, duidelijke grenzen te stellen maar je kind wel los te laten binnen die grenzen. Zo kan het leren zelf initiatief te nemen. Op die manier kan het kind trouwens zelfvertrouwen ontwikkelen waardoor het in de toekomst ook weer het hoofd zal kunnen bieden aan andere nieuwe situaties.

Natuurlijk wil dat niet zeggen dat je niet voorzichtig moet zijn in mogelijk gevaarlijke situaties. Het ideaal is dus zoals altijd de gulden middenweg te vinden!