Mijn 4 maanden jonge pup ligt vredig aan mijn voeten te slapen. Benjamin, daarentegen, heeft net een nieuwe techniek ontdekt om de aandacht te trekken: hij slaat. Luidkeels en met veel geweld.

We drinken koffie bij de bakker in de buurt. Kleine tafeltjes, koffie met cake en de heerlijke geur van vers gebakken brood in je neus. Benjamin is het zoontje van mijn vriendin. 18 maanden is hij nu en hij ontwikkelt zich zoals kinderen dat horen te doen: luid, huilend en met veel deugnieterij.

"Wat heb jij het gemakkelijk.", zegt mijn vriendin. "Jij zegt 'liggen' en dat kleine beestje legt zich voor het komende 1,5 uur. Met Benjamin heb ik geen minuutje meer voor mezelf. Ik ben er van overtuigd dat de 'terrible two' waar iedereen het over heeft - die periode waarin ze hun grenzen aftasten - bij hem al vroeg begonnen is."

"Niets van!", antwoordt mijn andere vriendin. "Een hond opvoeden is net hetzelfde." Ik ben blij dat ze me te hulp schiet, maar ik laat de twee even het zelf even uitvechten.

Ik heb me in de laatste weken gerealiseerd dat een hond ook grenzen aftast. En dat je geen duimbreed mag wijken van wat je gezegd hebt. Vertel de hond te gaan liggen en hij kijkt je met grote puppie-ogen aan..."Baasje, hier toch niet?! Het is koud. En vuil. En..." Voor je het weet, vind je het ook prima als hij blijft zitten. Staan. Lopen. Of erger, op je schoot kruipt. Want zo'n kleine pup...

Ik heb geen kinderen, maar ik neem aan dat het probleem hetzelfde is. Met grote puppie-ogen staren ze je aan. Kleine handjes graaien naar mamie... En hup, een nieuwe grens wordt -met hulp van mamie- overschreden...

Misschien is de opvoeding van een kind en een hond toch niet zo verschillend... Wat denk jij?