IVF en ICSI hebben niet langer het monopolie; er bestaat een andere patiëntvriendelijke vruchtbaarheidsbehandeling waardoor je minder hormonen moet slikken en een minder lange behandeling ondergaat met minder pijn! Lang leve IVM of In-vitromaturatie!

Wat is In-vitromaturatie of IVM?

In België neemt het Centrum voor Reproductieve Geneeskunde in UZ Brussel het voortouw in IVM-toepassingen. Dr. Michel Devos legt ons uit waar het over gaat.

In tegenstelling tot de klassieke vruchtbaarheidsbehandeling met in-vitrofertilisatie (IVF) of intracytoplasmatische sperma-injectie (ICSI), waar onder invloed van hormonale stimulatie van de eierstokken rijpe eicellen worden geoogst, om bevrucht te worden in het labo, worden bij een IVM-behandeling onrijpe eicellen geoogst.

Deze onrijpe eicellen moeten eerst gedurende 30 tot 48 uur uitrijpen in een specifiek cultuurmedium, alvorens ze bevrucht kunnen worden via IVF of ICSI.

Voor wie is IVM geschikt?

De techniek is niet nieuw, de eerste zwangerschap bij de mens na IVM werd in 1991 gerapporteerd. Toch heeft de techniek nooit hetzelfde succes kunnen boeken als de conventionele IVF/ICSI behandeling, vooral omdat in vergelijking met deze laatste, klassieke vruchtbaarheidsbehandeling, met IVM nergens dezelfde zwangerschapscijfers konden behaald worden.

IVM lijkt nochtans een veelbelovende techniek voor bepaalde patiëntengroepen, vooral door troeven van patiëntvriendelijkheid, weinig bijwerkingen en tenslotte omdat het ovarieel hyperstimulatiesyndroom (OHSS), de meest frequente bijwerking van de klassieke IVF/ICSI-behandeling, helemaal niet voorkomt bij een IVM-behandeling.

Patiënten met een grote eicelreserve, zijn bij uitstek goede kandidaten voor IVM. Deze patiënten hebben bij een conventionele hormonale stimulatie van de eierstokken een significant risico om het ovarieel hyperstimulatiesyndroom (OHSS) te ontwikkelen. Ernstig OHSS kan mogelijks leiden tot ascites, pleuravocht, orgaanfalen, diepveneuze thrombose of longembolie.

Ook kandidaat eiceldonoren hebben de mogelijkheid hebben om via een IVM-behandeling eicellen af te staan. Bij jonge vrouwen die een behandeling met chemo-of radiotherapie moeten ondergaan, en bij wie er geen tijd meer is om eerst een conventionele ovariële stimulatie toe te passen, kan binnen een korte tijdsspanne een eicelaspiratie gepland worden om de geoogste onrijpe eicellen vervolgens in-vitro uit te rijpen. De uitgerijpte eicellen kunnen vervolgens met behulp van vitrificatie, een nieuwe vriesmethode, diepgevroren worden en langdurig bewaard blijven. Zodra de behandeling met chemo-of radiotherapie afgerond is en de patiënte na enige tijd groen licht krijgt van haar behandelende arts om opnieuw een zwangerschap na te streven, kunnen deze eicellen opgewarmd en bevrucht worden, gevolgd door de terugplaatsing van een of meerdere embryo’s in de baarmoeder.

Momenteel wordt op steeds grotere schaal toegepast in Scandinavië, Groot-Brittannië, Italië, Canada en Zuid-Korea. In België neemt het Centrum voor Reproductieve Geneeskunde in UZ Brussel het voortouw in de toepassingen van IVM.

Hoe gaat de arts te werk bij IVM?

Tijdens de IVM-behandelingscyclus worden vaak dezelfde hormonen gebruikt als bij een conventionele behandeling, maar de totale dosis hormonen bedraagt hoogstens een derde van de dosis tijdens een klassieke stimulatie. Hierdoor duurt de behandeling minder lang, zijn minder bloed- of echocontroles nodig en treden bijwerkingen zoals een opgezet gevoel of onderbuikspijn nauwelijks op.

Het aspireren van de eicellen, ook wel eicelpick-up genoemd, geeft in de meeste gevallen ook minder ongemakken dan een klassieke eicelpick-up, vooral omdat de eierstokken bij een IVM-behandeling minder volumineus en dus ook minder gevoelig zijn.

Wat zijn de resultaten van IVM?

Nauwgezette rapportering van de zwangerschappen, geboortegegevens en opvolging na de geboorte, heeft ertoe geleid dat we kunnen besluiten dat er geen verhoogd risico bestaat op problemen tijdens de zwangerschap of aangeboren afwijkingen bij kinderen na IVM.

IVM is een vruchtbaarheidstechniek die haar troeven van patiëntvriendelijkheid en afwezigheid van belangrijke bijwerkingen vooral kan uitspelen bij specifieke patiëntenpopulaties, zoals vrouwen met PCOS en in het nieuwe domein van oncofertiliteit. Door de slaagkans van de IVM-behandeling te verbeteren, kan haar aandeel binnen het pakket van mogelijke vruchtbaarheidsbehandelingen ongetwijfeld nog verder toenemen.

Met dank aan Dr. Michel Devos, Centrum voor Reproductieve Geneeskunde van het Universitair Ziekenhuis van de Vrije Universiteit Brussel