Als jonge ouder, wil je het beste aan je kinderen geven : liefde, tederheid, aanwezigheid, affectie, een goede opvoeding, cultuur,... Toch kan je het feit dat je nu ouder bent niet los zien van het feit dat je zelf ook een kind geweest bent.

Sommige ouders hebben aan hun eigen opvoeding wonden, littekens en soms ook bitterheid overgehouden. Ze willen geen wraak maar zeggen: - « Ik zal het anders aanpakken als mijn ouders, ik zal mijn kind niet verhinderen om dit of dat te doen... Ik zal hen de tijd gunnen om groot te worden, ik zal hen aanmoedigen, troosten, met hen spelen, ik zal hen laten studeren wat ze willen, ik zal hen toelaten zich vrij uit te drukken... »

Zo gemakkelijk gaat dat echter niet omdat ook ons onderbewustzijn voortdurend een rol speelt. Zo kan je tot de vaststelling komen dat je plots je kind straft als het stout is of dat je je opwindt omdat je dochter van 2 jaar jaloers is op de nieuwe baby. Zodra je gezegd hebt “ je bent al groot dus je moet flink zijn” voel je je al schuldig omdat je beseft dat je toch dezelfde dingen zegt als je ouders.

Of soms stel je integendeel vast dat je exact het tegenovergestelde doet: je laat alles toe, je zoekt voortdurend een rechtvaardiging voor je beslissingen en daarna ben je verwonderd dat je moe bent... Bovendien wordt de band met je kinderen er daarom niet beter op.

Vergeet niet dat door “het anders te willen doen dan je ouders” je ouders nog steeds als referentie dienen, zelfs als je het tegenovergestelde wil doen.

Later, als je kinderen groter worden, zal je waarschijnlijk willen dat ze doen waar jij niet de mogelijkheid toe hebt gekregen, zoals bv de studies die jij niet hebt kunnen doen. En dan kan je wel eens voor een verrassing te komen staan als blijkt dat je kind helemaal niet hetzelfde wil. Blijkt tot je grote verbazing dat je dochter helemaal niet wil dansen of dat je zoon geen zin heeft om paard te rijden en er nog niet aan denkt om universitaire studies aan te vatten.

Als ouder kan je dan enorm teleurgesteld zijn en kan je moeilijk begrijpen hoe je kind zo gemakkelijk datgene kan weigert waar jij altijd van gedroomd hebt.

Maak dus een onderscheid tussen jouw noden en die van je kind. Je kind is een ander persoon met andere voorkeuren, met een andere persoonlijkheid en moet de kans krijgen om zich te ontwikkelen en te ontplooien terwijl hij recht heeft op zijn eigen identiteit.

Het gebeurt ook dat ouders, zowel moeders als vaders, het niet kunnen aanhoren dat hun kind huilt of hun kind niet verdrietig kunnen zien. Dat heeft dan te maken met het de kindertijd van de ouders zelf: een kind dat niet echt getroost wordt of zich niet echt geliefd voelt, zal niet gemakkelijk zelf de mogelijkheid ontwikkelen om zelf zijn baby te troosten, zelfs als het welzijn van zijn baby zijn grootste prioriteit is.

Ouder zijn is niet iedere dag gemakkelijk. Tussen wat je bewust wil en wat je onbewust in de loop van de tijd in je gedrag hebt overgenomen, kan er een groot verschil bestaan. Als je je echt door de invloed van het je verleden en je opvoeding wil ontdoen, vergt dat heel wat inspanningen. Je moet leren om los van je herinneringen je kind lief te hebben, te beschermen en als een ander individu te beschouwen.

We wensen je alvast veel moed! Maak je de bedenking dat anderen het al gedaan hebben en dat jij het ook kan.