Zodra ze vernemen dat ze zwanger zijn, vragen vele vrouwen zich af of ze er eerder goed of slecht aan doen te sporten.

Erg sportieve vrouwen die het gewoon zijn regelmatig te sporten, vinden het moeilijk om te ‘ontwennen'. Ze voelen het echt als een gebrek aan als ze bruusk moeten stoppen met sporten. De minder sportieve vrouwen denken nu plots aan hun lichaam en vragen zich ineens af of ze tijdens hun zwangerschap niet ‘wat aan sport moeten doen'. Zoals altijd moet het gezond verstand hier de bovenhand halen. Bij de eskimo's bijvoorbeeld weten de vrouwen zonder zwangerschapstest of ze al dan niet zwanger zijn. Zij letten daarvoor op het ritme van hun ademhaling. Als ze dan vaststellen dat ze zwanger zijn, zetten ze dadelijk een aantal belastende taken stop, zoals het schuren van dierenhuid (een activiteit die heel wat inspanning vraagt van de buikspieren). Toch blijven ze niet bij de pakken zitten. Ze behouden een matige activiteit tot het einde van de zwangerschap om te voorkomen dat de baby te dik wordt. Naar het voorbeeld van de eskimo's, kan je best de gulden middenweg kiezen wat lichaamsactiviteit betreft.

Om je activiteiten goed te doseren, is het goed te weten wat er precies gebeurt tijdens de zwangerschap:

Tijdens de eerste drie maanden nestelt het bevruchte ei zich in en vormt zich de placenta.In deze periode is de kans op een miskraam het grootst. Omdat een spontane miskraam een natuurlijk verschijnsel is ten gevolge van een afwijking, wordt er wel eens beweerd dat het geen zin heeft om een zwangerschap proberen te redden door alle activiteit stop te zetten.

Als je deze redenering verder trekt, zou je kunnen besluiten dat er niks meer kan mislopen eens de innesteling geslaagd is en er geen afwijking is. Je zou dus tijdens het eerste trimester alle mogelijk inspanningen kunnen doen zonder dat het kwaad kan. Niets is natuurlijk minder waar.

Zelfs als er geen sprake is van een afwijking en als de zwangerschap volledig naar wens verloopt, is het raadzaam sommige risico's te vermijden. Zoniet, zou je enkele maanden later wel eens schuldgevoelens kunnen krijgen als blijkt dat je bv. vanwege bloedingen verplicht wordt om te rusten.